/Ο χαμένος μου εαυτός - Εσωτερικός βιασμός/

 

            Πηγή: Pinterest: Hanzo Midjourney Showcase

/ Ο χαμένος μου εαυτός ~ Εσωτερικός Βιασμός / 

Με σιχαινόμουν…
Δεν άντεχα άλλο 

να κοιτάζω 

το είδωλό μου στον καθρέφτη. 

Συχνά επέλεγα να ντύνομαι με λεκιασμένα και φαρδιά ρούχα, 

που σε καμία περίπτωση δε με κολάκευαν 

και δεν αναδείκνυαν τη θηλυκότητά μου. 

Εν καιρώ διαπίστωσα πως υπήρχε 

ένας βαθύτερος λόγος που το έκανα αυτό. 

Ήταν επειδή ήθελα να κρύβω το σώμα μου, 

λες κι αν το έκανα, το ιστορικό του θα διαγραφόταν. 

Όχι πως δεν έχω όμορφες αναλογίες 

ή ντρέπομαι για εκείνες, μα νά… 

Το δοκίμασαν και το εκμεταλλεύτηκαν πόσοι άντρες! 

Ένιωθα πως έχασε τη σημαντικότητα 

και τη μοναδικότητά του. 

Ένιωθα πως όσοι το άγγιξαν 

ποτέ δεν το κοίταξαν.

Αντιμέτωπη με το ίδιο μου το σώμα.

Κλεινόμουν στο μπάνιο και το σαπούνιζα με μανία -σχεδόν το τραυμάτιζα- με καυτό νερό, τόσο ώστε το δέρμα να κοκκινίσει. Όταν τελείωνα, το σκέπαζα στα γρήγορα με μια μακριά πετσέτα, και βγαίνοντας απ’ τους υδρατμούς, αντίκριζα έναν κοιμισμένο άντρα στο κρεβάτι, ενός ψυχρού και παλιού ξενοδοχείου.

Κοιμόταν βαριά, ροχάλιζε. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν, αλλά ότι κάθε φορά, ο ένας ήταν απομίμηση του προηγούμενου. Ο χώρος μύριζε αλκοόλ και υγρασία. 

Στεκόμουν για λίγο στο πλάι ατενίζοντας τον, βοηθώντας τη σκέψη να ανακαλέσει τις χθεσινοβραδινές, αποτρόπαιες σκηνές, που έδειχναν να του κάνω όλα τα χατίρια. Να μη φέρω αντίρρηση, να είμαι υποχείριό του. Σκλάβα του δικού του σεξ.

Μου άρεσε;

Δεν ξέρω. Αμφιβάλλω αν το έκανα με ενσυναίσθηση υπακούοντας τις ανάγκες του σώματός μου και, όχι απλώς για να τικάρω ένα ακόμη στοίχημα με τον εαυτό μου. Ότι ναι, μετράω σαν γυναίκα. Ότι αρέσω στα αρσενικά και όποτε θελήσω μπορώ να ρίξω ένα στο κρεβάτι. Δεν ξέρω, μα νομίζω πως η δεύτερη εκδοχή ταίριαζε καλύτερα στο χαμένο μου εγώ.

Υποτίθεται πως όταν το σεξ τελειώσει, το σώμα και η ψυχή ελαφραίνουν. Ένα μεγάλο βάρος χάνεται και μια μεγάλη ανακούφιση το αντικαθιστά. Η αλήθεια είναι όμως, πως εγώ, ποτέ δεν το ‘νιωσα αυτό. Πάντα με θυμάμαι αλαφιασμένη, κουρασμένη, χτυπημένη, πιασμένη. Πάντα άγρυπνη, να επεξεργάζομαι τους παρτενέρ μου. Τι μου αρέσει πάνω τους, τι με προσέλκυσε, πώς θα συνέχιζε η κατάσταση μεταξύ μας.

Και τελικά, στο ίδιο συμπέρασμα κατέληγα. Τίποτα! Αυτή ήταν η απάντηση σε κάθε μου ερώτηση. Τίποτα δε μου άρεσε πάνω τους, τίποτα δε συνεχιζόταν. Καμία σχέση δεν ανέπτυσσα με εκείνους τους άντρες, ούτε καν φιλικές. Έμοιαζε με ανώνυμο παιχνίδι: ο καθένας προσπαθούσε να ολοκληρώσει για τη δική του νίκη. Μα κανένας δεν ενδιαφερόταν για το τέλος και τη συνέχεια του άλλου.

Λειτουργούσα σαν μπαλάκι ηδονής. Όποιος ήθελε με φώναζε και όποτε ήθελε με έπαιρνε. Ουσιαστικά δεν έκανα σεξ, αλλά εκτελούσα κάποιο ψυχικό χρέος. Ένας εσωτερικός βιασμός, με δυνάστη τον ίδιο μου τον εαυτό. Τιμωρούσα το κορμί μου, επέτρεπα να το κακομεταχειρίζονται με τη θέλησή μου.

Μια ζωή το ίδιο σκηνικό.
Να με λυπάμαι. Να τρέχω πίσω από κάθε τυχαίο και ασήμαντο αρσενικό, για να μην πω στο τέλος ότι απέτυχα. Κατέστρεψα την αξιοπρέπεια και την τιμή μου. Και δεν ξέρω τελικά αν αυτό διορθώθηκε και ποτέ… Αν τελικά διορθώνεται!

Επιστρέφουν πίσω;
Η αξιοπρέπεια και η τιμή του ανθρώπου, λέω, επιστρέφουν πίσω, σαν αποφασίσεις να σβήσεις τα μελανά σημεία στη ζωή σου, και θελήσεις να τα καθαρίσεις;

Επιστρέφουν ή άδικα προσπαθώ;

Γνωρίζω πως ένας άνθρωπος που δεν κουβαλάει τον δικό μου σταυρό, δε φοράει τα δικά μου παπούτσια, δε βρέθηκε ποτέ στη θέση μου, είναι αδύνατο να αισθανθεί όσα μέσα μου γεννήθηκαν. Γνωρίζω πώς με χαρακτήριζαν πίσω από την πλάτη μου, μα σαν μεγάλωσα και ρυτίδες αυλακώνουν το χαμόγελο και τα μάτια μου, συνειδητοποίησα πως το μόνο που με ένοιαζε τελικά, ήταν το πώς έβλεπα εγώ τον εαυτό μου.

Και η αλήθεια είναι πως, αν πραγματικά το πολεμήσεις και πάψεις να τιμωρείς τον εαυτό σου, η ζωή θα λάμψει. Η ζωή θα σε βαφτίσει από την αρχή, με το όνομα που εσύ διάλεξες για σένα και όχι κάποιος άλλος για σένα.

Ουσιαστικά, ποτέ δεν έχασα την αξιοπρέπειά μου.
Μόνο που φορές φορές την έκρυβα κάτω από τα μαύρα πέπλα του μυαλού μου.

Τώρα, ποτέ δεν τη σκεπάζω.
Τώρα, ποτέ δεν την κρύβω.
Τώρα, είμαι εγώ.

Και πίστεψέ με, για να καταφέρω να είμαι εγώ, χρειάστηκε να πολεμήσω, να ματώσω, να πεθάνω και να γεννηθώ ξανά. 

Μεγάλη υπόθεση το να είσαι εσύ…


----------------------------


Κείμενο: Μαρία Τσαβαλά